اما به ما وعده دادند...

به ما وعده دادند

بهاری سبز با آغوشی باز انتظار ما را میکشد...

ما تندتر دویدیم و حتی سردی برف حسرت را حس نکردیم...

فقط دویدیم!

به امید درخت زندگی

به امید هوای پاک آرامش

اما دیر فهمیدیم که به ته دره اجباری نزدیک میشویم...

پ.ن : امروز تو راه به سرکارم بودم که متن بالا و نوشتم 

واقعا وضعیت کشور طوری شد که انگار تو ماشینی نشستیم که با تمام سرعت داره سقوط میکنه

هیچ کاری نمیشه کرد !

یا باید چشماتو ببندی و برای چند لحظه آخر زندگیت آرزوی معجزه کنی

یا باید در ماشین و باز کنی و خودتو پرت کنی بیرون که در اینصورت یا میمیری یا زنده میمونی...