همه چیز غیر قابل پیش بینی بود

کجای زندگی وایستادم؟

این سوال و هروقت از خودم میپرسم چند وقت بعد جوابشو میگیرم

مثل بچگی ها که وقتی یکم از خونه دور میشدم برمیگشتم به پشت سرم نگاه میکردم ببینیم چقدر راه اومدم یا الان کجام و خونه کجاست!

 شمام این کار و میکردید؟ 

چه روزهایی که دیگه برنمیگردن

چه حس هایی که عمرا دیگه تجربه شن

چه آدمایی که شاید هیچوقت دیگه نشه ببینمشون یا حتی صداشونو بشنوم

چقدر همه چیز موندنی بنظر میومد...

و چقدر همه چیز غیز قابل پیش بینی بود و نمیدونستم!

با این نگرش میخوام دیگه از آینده نترسم

شاید همه چیز مثل قبل موندنی نباشه!!

پ.ن : امروز که بیدار شدم با خودم فکر کردم روزی میاد که این لحظه رو یادم نمیاد پس چرا انقد جدیش بگیرم...